“Vertrek in noordoostelijke richting”. Lieve, schattige, bijdehante Google Maps. Hier help je me echt niet mee. Ik heb geen flauw benul, welke kant dat op is en als ik zou mogen kiezen, dan zal het waarschijnlijk precies te andere kant uit zijn. Kun je niet gewoon links of rechts zeggen? Dat is soms al moeilijk genoeg. Want zeg nu zelf, als je er verder helemaal niets mee hoeft, ga je dat soort info toch niet opslaan.
Links, rechts, dat gaat me best wel lukken. Maar noord, oost, zuid, west, ergens komen met de TomTom lukt me opperbest. Op een landkaart weet ik dat het Noorden bovenin ligt en het Zuiden beneden en op een wereldbol weet ik Nederland keurig te vinden, maar een opmerking als vertrek in noordoostelijke richting? Je kunt me net zo goed midden op de Noordpool zetten en me de weg naar huis laten vinden. Een ijsbeer heeft meer richtinggevoel dan ik en als die gestresst is, gaat ie ijsberen. Kun je nagaan hoe slecht het met mijn gevoel voor richting is gesteld.
Dus ondanks de vriendelijke stem ga ik puur op gevoel een richting uit (meestal de verkeerde) en dan hoor ik wel of ik gecorrigeerd word (ja, dus!). Dat kost me af eh toe een blokje om, maar verder red ik me aardig, want als je eenmaal op weg bent, is de navigatie wel ingesteld op links en rechts. En net als ik dan vol ingebeeld zelfvertrouwen mijn weg weer heb gevonden, is er een omleiding. Nee! Geen omleidingen! Ook in mijn persoonlijk leven gebeurt dit weleens. Mijn weg heb ik keurig uitgestippeld. Ik ga het liefst recht op mijn doel af. Een omleiding lijkt zo’n tijdverspilling! Toch heb ik al gemerkt dat af en toe een bocht extra hier of daar ook z’n vruchten af kan werpen en dat ik daar heel veel van heb geleerd. Dat deze omleidingen me hebben geleerd te dealen met verkeerde eigenschappen of verslavingen (zoals kleding shoppen). Was ik bijvoorbeeld niet werkeloos geworden (omleiding), was ik nooit gestart met mijn Kledingshopstopchallenge. Echt iets om God dankbaar voor te zijn.
Maar in het verkeer levert een alternatieve route soms forse paniekreacties op. En weet je, wat er dan gebeurt? Ik moet nadenken. En terwijl ik braaf de bordjes van de omleiding volg, gaan mijn hersencellen werken en probeer ik als tegenwicht van mijn stress na te gaan denken over de route die ik had moeten volgen en die ik nu volg. Dat valt echt niet mee als de Navigatie blijft roepen: probeer om te draaien. Uit pure frustratie roep ik terug: probeer je mond te houden. Niet dat dat helpt, maar het lucht wel op. Uiteindelijk ben ik altijd nog thuis gekomen en of dat nu is in noord-oost-zuid of west. Thuis is het eigenlijk het best!
Geef een reactie