Een kloddertje rood hier en een kloddertje rood daar! Dat klinkt leuk en gezellig en makkelijk, maar niets is minder waar. Eigenlijk ben ik, als het om verven gaat, best een beetje dom. Waarschijnlijk ook op andere vlakken, maar daar wil ik het niet over hebben vandaag. Omdat ik graag wat minder spulletjes in mijn keuken wilde (dat is op zich al een hele uitdaging), resulteerde dit ook in een plan om het kastje dat in de keuken hing te vervangen door twee stoere planken. Hier kunnen dan wat spullen op staan. Maar omdat er nu gaten zitten, waar geen gaten horen en andersom, leek het me een goed idee de muur een verfbeurtje te geven. Eerst koos ik voor zwart. Later durfde ik dit niet aan en heb ik bij de Praxis de verf omgeruild voor rood. Ja, altijd goed! De Praxis was zo coulant me de 30% korting van de week ervoor te geven, omdat het een omruiling betrof. Supertof!

Dus toen ik de verf eenmaal had, was het begin er. Maar helaas is dat vaak slechts het topje van de ijsberg (lees: ellende). Want er komt zoveel bij kijken, voordat je kunt verven. Eerst moet de boel worden afgeplakt. Op sommige plekken kon ik bijna niet bij en plafond afplakken is al helemaal niet mijn ding. Mijn nek schiet in de stress en ik mis er ook het geduld voor. Helaas waren de manschappen niet aanwezig om me te helpen. Even de tanden op elkaar en zelf aan het afplakken geslagen. Als het moet, kan ik best veel zelf. Toen dat eenmaal gedaan was, was ik het al spuugzat. Dat bedoel ik dus met een beetje dom. Dit gebeurt namelijk ALTIJD als ik ga verven. Vol enthousiasme start ik en halverwege (of eerder) zakt de moed me al ernstig in de schoenen. En die moed komt echt niet meer terug. Die blijft in de schoenen zitten. Maar huppakee, geen woorden, maar daden (verven). Eerst mijn verftenue aangedaan. Dat is wel prettig als je schildert: je hoeft je niet af te vragen, hoe je eruit ziet. Niet!

Bij het TV-programma Eigen Huis en Tuin heb ik een handig trucje geleerd. Als je afplaktape op het plafond bevestigt, moet je daarna kit aanbrengen met overschilderbare kit. En voordat de kit droog is, moet je geverfd hebben (hurry up). Het is wel prettig om te weten dat je door moet werken, anders komt het nooit af. Ik had op zolder de juiste kit gevonden. Het zat ook nog in een pistool, dus ik vond eventjes een stukje moed terug en dacht dat dit moest lukken. Helaas weigerde het pistool dienst (om op te schieten) en uiteindelijk heb ik de tube eraf geschroefd en op een keukenrol de kit gespoten en toen met twee vingers aangebracht. Wat een gekledder was dat, zeg! Een klodder kit hier en een klodder kit daar! Bovendien krijg je het niet van je handen af. Het plakt enorm, net klei. Mijn moed had inmiddels het huis verlaten. Ik moest ineens denken aan de klei in de hand van de Pottenbakker. Zou God soms ook zo’n moeite hebben ons op de goede plek te krijgen? Aan mij heeft Hij ongetwijfeld Zijn handen vol. Ik ben nogal weerbarstig, eigenzinnig en tegendraads.

Daarna volgde de verfklus. Ondanks de stralende zomerdag, was ik qua gevoelstemperatuur onder nul beland. Er was echter hoop: ik had een heel handig apparaatje gekocht bij de Praxis. Het beloofde een heleboel. Nou dat was prut, zeg! Het schoot los en niet één keer, maar een paar keer. Frustratie hier, ergernis daar! Dat wordt retourneren met klacht. Ik was klaar met het apparaat. Het stof zat in de winkel al op de doos, dus dat geeft al te denken. De neiging om te gaan gillen en het bijltje erbij neer te gooien, heb ik manmoedig onderdrukt. Op zolder had ik nog een (nieuwe) roller zien liggen en gelukkig had ik ook een setje kleine rollertjes. Uiteindelijk, veel, heel veel later, was de klus geklaard en heb ik een mooie rode (kloddervrije) muur (helemaal happy mee). Mijn moed heb ik inmiddels weer teruggevonden. Dat is maar goed ook, want eigenlijk moet ik morgen de finishing touch doen.