bij de tijd zijnGraag ga ik prat op mijn bijdehand zijn, op mijn bij de tijd zijn. Je zult me niet vaak betrappen op een verkeerde afspraak of een foutje in de planning. Toch ging het gisteren helemaal mis.

Dat was niet het ergste. Er vielen geen gewonden, maar omdat ik een lastig lijf heb, betrok ik ook manlief in mijn afgang. Ben bang dat ik mijn blunder nog jaren moet horen.

Wat er gebeurde? Luister en huiver. Mijn vriendin vierde haar verjaardag en daar wilde ik graag even heen om een cadeautje te brengen. Haar tweelingzus zou er ook zijn, dus getooid met cadeaus gingen we eind van de middag (toen manlief thuis was) richting haar huis.

Ik had het extra gecheckt. Het was woensdag 19 oktober, dus alles klopte. Voor haar had ik mijn mooie plant overgepot en ingepakt. Ze heeft een zelfde soort plant die bijna dood is en daar hadden we het een keer over gehad. Daarom leek het me leuk om haar te verrassen met een mooie variant.

Ik heb een setje van twee, die welig tieren. Te welig eigenlijk, dus daarom vond ik het een goed idee om haar er eentje te geven. Ik had nog een mooie rode pot, plastic folie eromheen (niet echt duurzaam, zoals mijn digitale producten, maar ik had het nog liggen) en klaar. Voor haar tweelingzus heb ik een mooie deken gehaakt. Je vindt het blog erover bij mijn haakblogs.

Dus toen manlief thuiskwam, gingen we op weg. Toch had ik zo’n gevoel dat er iets niet klopte. Noem het een voorgevoel. Toch zette ik door. Manlief liep naast me te puffen en te steunen met die hele grote plant. Hij was ook echt zwaar, maar eigenlijk vond ik wel dat hij overdreef.

Toch heb ik positieve woorden tegen hem gezegd. Wat ben je sterk! Wat fijn dat ik jou heb! Moet ik hem even dragen, lieverd?

We kwamen ook nog iemand tegen die de opmerking maakte, dat de mannen altijd het zware werk moesten doen. Dat hielp niet echt. Ik riep terug: ja, we zijn heel traditioneel!

Even later waren we op de plaats van bestemming. Echt niet ver, maar manlief kon echt niet meer. Vlak voor haar huis, stopten we. Ik wilde zeker weten dat ik het goed had, want het zag er niet feestelijk uit.

Dus voor de zekerheid checkte ik nog even de app. Ik had het toch echt goed. Het was vandaag de 19e. Omdat ik geneigd ben het meeste hardop te zeggen, hoorde manlief mij. Hij vertelde dat het vandaag de 18e. Maar het is toch woensdag? Nee, schat. Dinsdag! Nee!

Bleek ik verkeerd te zitten qua dag en dus ook qua datum. Domme doos! Over bij de tijd zijn gesproken. Manlief opperde nog om de plant gewoon voor de deur te zetten, maar dat wilde ik niet. Stel je voor dat iemand anders hem meenam. Dus we moesten onverrichterzake terug naar huis.

Je snapt dat mijn echtgenoot niet echt vrolijk was. Hij kreeg last van zijn knie en van zijn rug. De stakker! En dat was het ergste niet, maar vandaag moeten we nog een keer! Haha!

Nu toch maar even met de auto, anders moet ik eerste hulp verlenen bij mijn lieverd. En je weet het, als mannen ziek zijn, zijn ze ook echt ziek.

Bij de tijd zijn

Toch kan ik er stiekem wel om lachen. Je kunt niet altijd bij de de tijd zijn. Eigenlijk zijn dit de leukste knipoogjes (een goede mindset), die je later nog eens memoreert. Als de rug- en kniepijn zijn gezakt. 

Zo heb ik dat ook in de opvoeding van ons drietal gezien. Juist de bloopers blijven hangen en daar kunnen we meestal smakelijk om lachen.

Dat is ook de reden dat ik er gedichten over ben gaan schrijven, die zelf publicabel bleken. Zo verscheen mijn dichtbundel Mammoedig, waarin ik een heleboel blunders beschrijf.

Tja, als je niet om jezelf kunt lachen, doet een ander het wel.

Hou je haaks!

Meer knipoogjes vind je op deze pagina. Ik heb ze op een rijtje gezet voor je (en ook een beetje voor mezelf :)).