Omdat ik vaak met paniek kamp, schudt dat soms behoorlijk mijn geloof in God. Want hoe kan ik zeggen dat ik in God geloof, terwijl paniek regeert in mijn hoofd en hart? Hoe kan dat? Als paniek de baas is, waar is dan mijn vertrouwen op God?
Soms deel ik weleens iets van mijn angsten met anderen of ze lezen het in mijn blogs. Vaak krijg ik dan te horen dat volmaakte liefde de angst buitensluit.
Daar ben ik het mee eens, maar die volmaakte liefde komt pas als Jezus terugkomt of als ik overlijd. En hoe gek ook: ik heb een totaal geloof in die wetenschap. Dat houdt me vaak ook op de been.
Toen onze tweede zoon depressief was, heb ik het ook tegen hem gezegd. Niet als lapmiddel, maar als troost. Hou vol, er komt een einde aan je lijden.
Positieve woorden kunnen zoveel kracht hebben. Als je er zelf niet meer in gelooft, dat er dan iemand is die het wel gelooft en naar je uitspreekt.
Die zekerheid dat er ooit een einde aan komt, houd me staande. Maar waarom kan ik dat niet voelen als ik in paniek ben? Waarom wordt dan alles zwart?
Onlangs had ik weer evenwichtsstoornissen. Dan ben ik de weg letterlijk en figuurlijk kwijt. En dat, terwijl ik me juist zo had verheugd op een jaarmarkt in Montfoort. Manlief koopt dan altijd wat kleding en ik weet altijd wel iets leuks te scoren voor weinig.
Echter, toen we weg wilden gaan, draaide de hele kamer. Dat was een echte no-go. Manlief is maar eventjes alleen gegaan, toen het weer een beetje ging, de storm weer ging liggen en ik weer normaal kon ademen.
Ik had hem op het hart gedrukt zijn telefoon in de gaten te houden. Dat ik zou appen als het niet ging. Ik heb even geprobeerd als test of hij meteen reageerde. Dat deed hij niet, dus ik hoopte maar dat alles goed zou gaan en dat ging het Goddank.
Je leest het weleens in boeken: de hele kamer ging draaien. Dan volgt er geen paniekaanval van de persoon. Bij mij is dat wel anders.
Ik heb al vaak proberen te achterhalen waar de paniek vandaan komt. Ik kan me nog herinneren dat ik heel klein was en in een draaimolen ging. Het ding ging draaien en ik werd helemaal naar in mijn hoofd.
Ik kon er niet uit. Dus wat deed ik? Ik ben eruit gesprongen.
Dat leverde me een stevige reprimande op van mijn vader, maar ik was er in ieder geval uit. Of dit heeft geleid tot een paniekstoornis? Wie het weet, mag het zeggen.
Moeilijk vind ik altijd weer om tot de orde van de dag over te gaan. Het blijft door mijn hoofd spoken: straks komt er weer een aanval. Het hulpeloze gevoel en het totale verlies aan controle maak ik niet graag mee.
Om mezelf dan een beetje te verwennen, ligt de verslaving op de loer. Even wegkruipen en iets leuks kopen (shopaholic confessions). Liefst kleding, bollen wol of een leuk beeldje.
Tegenwoordig weet ik dat dit mijn valkuil is en ik probeer het te vermijden. Maar dat blijft moeilijk. Vooral ook omdat ik bid en er geen antwoord lijkt te komen. Ik me enkel heel alleen voel.
Ik zoek God en ik weet dat ik niet uit Zijn hand val, maar als ik er zo beroerd aan toe ben, valt het niet mee om dat te blijven geloven. Als paniek de baas is, is niets meer zeker.
Kon ik dat maar. Dan waren de paniekaanvallen geen issue meer. Als je weet dat God altijd bij je is, dan hoef je toch ook niet bang te zijn?
Lastig blijft het, want ik geloof echt dat God er altijd is. Ook als ik heel duizelig en bang ben. Ik zou zo graag dan even bij Hem wegkruipen. Me veilig voelen. Maar die basis van veiligheid mis ik. Dat maakt het ook allemaal zo ingewikkeld.
Jaren therapie hebben er niet voor gezorgd dat ik me veilig voel. Nooit. Ik moet me omgeven met blije dingen om niet te diep weg te zakken in de sores. En dat terwijl ik zo heel graag wil geloven dat God er altijd is. Maar als paniek de baas is.
Om die reden ben ik de Psalmen door gaan spitten, op zoek naar bemoedigingen. Die heb ik gelukkig gevonden. Als paniek de baas is, helpen bemoedigingen en positieve woorden. Even een knipoogje,
Omdat ik daar schik in had, heb ik er gedichten van gemaakt in vier regels rijm gevat en er een mooie layout bij gemaakt. Als bemoediging/knipoogje/positieve mindset voor mezelf, maar ook om weg te geven.
Als paniek de baas is
Ondanks alles vecht ik door, want stoppen is sterven. Ik gooi de handdoek niet in de ring, maar blijven hopen op verbetering en vertrouwen op een God die regeert.
Als paniek de baas is, wordt dan alsof paniek de baas is. Nooit! No way!
Onlangs las ik er trouwens ook een boek over van Kevin Brooks, wat ik scoorde bij de kringloop winkel. Het heet Bang geboren. De hoofdpersoon beschrijft de angst als een monster wat altijd op de loer ligt. Heel herkenbaar dus.
Hou je haaks! (dan doe ik het ook :))
Alle knipoogjes op een rijtje vind je op deze pagina.
Geef een reactie