Als je kinderen niet meer in kinderkleding passen (13)

Opeens past je jongste niet meer in kinderkleding. Hoe ga je daarmee om? Van een kind plotseling een man geworden (wanneer is dat gebeurd?). De dag waarop ik ineens weer de kleinste in huis ben. Dat ik geen kinderkleding meer kan shoppen (zo jammer). Het is best confronterend als je kinderen niet meer in kinderkleding passen.

Dat er nu vier mannen in huis rondlopen en ik schoenen met hakken aan moet om nog een beetje bij te blijven, is slecht één van de consequenties. En dat terwijl ik ook ruim 1.80 m ben. Zucht, je zou er van in een depressie zakken (hoewel ik het stilletjes ook wel heel stoer vind, die grote mannen).

Gisteren maar eens de kledingkast bekeken van meneertje of moet ik zeggen meneer. Bijna alles kan naar de tweedehands kledingwinkel.

En omdat er dit weekend mooi weer wordt voorspeld, heb ik alvast wat t-shirts besteld bij Wehkamp (like it). Bij de herenafdeling uiteraard. Van maat 164 en 176 naar herenmaat S.

Mam moet nog een beetje wennen.

Toen de eerste uit zijn kleding groeide, stond ik te trappelen van ongeduld en ook bij de tweede kon ik ervan genieten, maar nu ons kleintje (van 1.83 m – we meten op zijn verzoek wekelijks) de kindermaten is ontgroeid, is het toch even slikken.

Natuurlijk ben ik blij dat hij goed groeit en dat het zo’n grote knul is. De andere twee vinden het maar lastig om zo lang te zijn; je valt immers altijd op.

Onze Benjamin vindt het (tot nu toe) bar interessant. Ben wel benieuwd wanneer hij stopt met groeien. Zijn schoenen zijn ook al maat 44. Als er vier paar schoenen (van minimaal die maat) in de gang staan, is het meteen vol.

Mijn maatje 40 lijkt daarbij klein en nietig (net als ik). Hij gaat vast de 2 meter aantikken. Hij is pas 15, dus wie weet wanneer het ophoudt. Hij zou dan wel de langste van ons drietal zijn.

Gelukkig vindt hij het zelf erg leuk. Vooral als hij me met een brede grijns op zijn gezicht kleintje noemt en al een beetje op me neerkijkt (letterlijk, niet figuurlijk). Dus vandaag zal ik maar eens tijd maken om zijn kasten kinderkleding vrij te maken (ik moet eraan en erin geloven).

Ben benieuwd of de Wehkamp-bestelling nog wat leuks in petto heeft. Ik hou zo van die leuke kinderkleren met leuke prints erop. Zucht! Ik ga het missen. Ik kon blijven shoppen (shopaholic confessions). En ze hadden ook nog niet echt een eigen mening, dus ik kleedde ze in Mickey Mouse shirtjes. Zo lief!

Geen kleintjes meer in huis (behalve ik). Het wordt eigenlijk hoog tijd (letterlijk en figuurlijk) om de volgende fase van het moederschap te omarmen voordat ze uitvliegen: die van de jongvolwassenen en pubers. Ik schrijf er inmiddels gedichten over.

Die gedichten hebben zich ontwikkeld tot een heuse dichtbundel met de titel Mammoedig. Zo trots op.

Als je kinderen niet meer in kinderkleding passen

Ik ben ook wel heel dankbaar dat ze nu zo groot geworden zijn geworden en dat ik ze altijd heb mogen verzorgen. Dus het is ook echt een reden tot dankbaarheid (een knipoogmomentje) als je kinderen niet meer in kinderkleding passen.

Net zoals hij mij nog weleens doet: knuffel, mam? Graag, kleintje! Dat dus. Daarom dit gedicht.