Ik haat het: afscheid nemen. Ik heb het al te vaak gedaan. Van mijn moeder nam ik afscheid, toen ze stierf. Van mijn collega kon ik niet normaal afscheid nemen, zij verongelukte. Van mijn oudste nam ik afscheid toen hij ging samenwonen. Ik vind het zo moeilijk.
Ik heb ook afscheid moeten nemen van ons predikantsgezin. Met de vrouw van de dominee raakte ik in de loop der jaren bevriend. Na 15 jaar verwacht je niet dat ze ooit nog weg zullen gaan. Helaas gebeurde dat toch. Ik kan er echt om huilen en dat heb ik ook gedaan.
Een mooi gezin groeide op in de pastorie. Vier kinderen kwamen: een meisje, een jongen, een meisje, een jongen. Je raakte verbonden met hen en zij met jou. Je dacht na een aantal jaren: nu komt er geen beroep meer. Nu blijven ze.
Ze hadden mogen blijven van mij. Ik kan slecht tegen veranderingen die niet mijn eigen initiatief zijn. God besliste anders. Er kwam een beroep en daar gingen ze. Ik kon ze alle liefde geven die ik had, maar ben nu een beetje droevig. Afscheid nemen is mijn ding niet.
Toen het amen van zijn afscheidsdienst had geklonken, bleek ook de natuur het er niet mee eens te zijn. Het begon te storten. In mijn hoofd ontstond een gedicht. Dat hielp. Dat maakte het verdriet tastbaar, maar ook minder hartverscheurend.
Ik zal ze gaan missen, maar wie weet wat voor moois er weer op ons gemeentepad komt. We wachten af. Hopen, bidden en vertrouwen.
Afscheid
En ondertussen niet stil blijven zitten. Toen ik thuis kwam te zitten, bleef ik ook niet stil zitten.
Via het haken kwam ik terecht bij het ontwerpen van digitale prints, waarin ik zelfs mijn haaksels kon gebruiken. In combi met een leuk, grappig, lief gedicht origineel om bij een cadeautje te voegen of als kaartje te verzenden. Helemaal leuk toch?
Ondanks dat het niet zo lekker gaat, kan ik anderen bemoedigen de hoop niet op te geven. Zo maken we met elkaar de wereld een beetje mooier. Maak in het kleine een grot verschil. Je vindt de designs in mijn webshop.
Hou je haaks!
Geef een reactie