Na elf jaar is zijn gebit eindelijk gefikst. Tenminste bijna helemaal. Alleen zijn beugel er nog uit. Hoewel ik niet veel buitenshuis kan, kon ik dit regelen achter de geraniums.
Onze tweede zoon (inmiddels is hij 23) heeft een heel moeilijk gebit. Als jochie kun je dat al zien. Hij miste de twee tandjes naast zijn voortanden. Dat stond zo schattig. Het gaf hem een olijk, ondeugend uiterlijk.
Bij het opgroeien vonden wij het nog steeds leuk, maar hij baalde er steeds meer van. Niemand wil afwijken van de norm, hoewel we dit eigenlijk allemaal wel doen.
Toen de tijd kwam dat de tandartsen zich er tegenaan gingen bemoeien en er sprake bleek ban oligodontie (het ontbreken van 6 of meer gebitselementen) wisten dat dit een lange weg zou worden, maar niet dat het ruim 10 jaar zou duren.
In overleg met de specialisten van het UMC Utrecht (want daar kwamen we terecht) werd eerst een gewoon orthodontisch traject gestart. Daarna zouden zij het overnemen. Inmiddels zijn we elf (je leest het goed) jaar verder en heel wat bezoekjes naar de tandarts.
Onze zoon is vaste gast bij het UMC. Eerst gingen we alletwee mee, maar ik raakte al snel overprikkeld. Het is daar vrij open en ook de trappen zijn zo. Bovendien lopen ze ook nog scheef. Niet echt mijn ding.
Voortaan ging manlief met hem mee (ook goed voor de band tussen hen). Toen kwam Corona kwam, bleef manlief achter in de parkeergarage en onze zoon ging zelf naar de afspraak.
Toen ging hij werken, onze zoon, in Utrecht. Voortaan ging hij zelf naar de afspraken. Ook in het kader van zelfstandigheid een goede keuze. Inmiddels vliegt hij in zijn eentje naar Hongarije dus een bezoekje aan het UMC is peanuts,
Als er grote ingrepen zijn, gaat manlief nog wel mee. Ik probeer de boel van achter de geraniums te besturen, druk ze allerlei goede adviezen op het hart en hou alles in de gaten.
Onlangs was het na elf jaar eindelijk zo ver! Hij mocht zijn brug (of hoe zo’n ding ook heet) komen passen. Inmiddels waren we implantaten gezet om de brug aan te bevestigen en dit was een grote stap. Manlief ging dus mee. Inmiddels mocht hij weer mee naar binnen. Helemaal top.
Het is nogal een delicaat proces en helaas: het paste niet. Een volgende keer zou weer een maand op zich laten wachten. Manlief en zoon lieten zich afschepen en zoon kwam zeer teleurgesteld thuis. Hij wilde zo graag zijn tanden aan zijn vriendin laten zien.
Verontwaardigd sprak ik hem hierop aan. Hebben jullie hier niets van gezegd dan? Manlief had bij voorbaat al zoiets van: dat heeft toch geen zin en zoon is sowieso niet goed van de tongriem gesneden (terwijl hij toch echt een kind van mij is).
Ik baalde hier enorm van. Dus ik zat een beetje te kniezen en van onmacht rolden er wat krokodillentranen over mijn wangen.
Onze jongste zag dat en sprak de legendarische woorden: er bestaat ook nog zoiets als telefonisch contact.
Achter de geraniums
Natuurlijk! Mijn geestdrift keerde terug en ik aarzelde geen moment. Achter de geraniums of niet, bellen kon ik als de beste. Dat was echt een knipoogje toen ik me dat realiseerde.
Ik belde naar het UMC, stortte daar al mijn moederliefde in een smartelijk relaas. Over hoe lang hij hier al naar uitkeek, hoe hij zo graag een mooi gebit wilde tonen aan zijn vriendin (in Hongarije), hoe lang hij al bezig was, etc. De telefoniste zou het af gaan stemmen met de arts.
Twee dagen laten vroeg zoonlief of ik al reactie had ontvangen op mijn telefoontje. Dat had ik nog niet, dus ik ging weer bellen. Op datzelfde moment (echt waar) krijgt hij een telefoontje van het UMC van de tandarts. Hij kon de week daarop al terecht in opnieuw te passen. Dit keer paste het wel!
Dankzij mampower kan hij nu aan zijn vriendin, maar aan iedereen die het zien wil laten zien dat hij onder nu eindelijk tanden en kiezen heeft. Zo fijn!
Het was zo fijn dat ik toch van waarde kon zijn, al speelt mijn leven zich grotendeels af achter de geraniums. Verslagen ben ik niet. Een zoon hebben die me af en toe even lekker op mijn nummer zet, helpt ook (a lot). Hij was het knipoogje van de dag.
Meer knipoogjes heb ik verwerkt in mijn dichtbundel Mammoedig. Je vindt hem in de webshop. Hij staat vol met grappige, lieve, kwetsbare gedichten over het moederschap. Een echte aanrader.
Vind je dit teveel geld om in een keer te spenderen? Niet getreurd. Ze staan ook in mijn webshop. Hier kun je kiezen welk gedicht je het meeste aanspreekt.
Hou je haaks!
Alle knipoogjes vind je onderaan deze pagina.
Geef een reactie